De term ‘psychiatrische rehabilitatie’ is een relatief jonge term. Douglas Bennett (1978), één van de pioniers op dit terrein, definieert rehabilitatie als:
Het proces waarbij een psychisch gehandicapt persoon geholpen wordt om van zijn resterende vermogens zo goed mogelijk gebruik te maken, zodat hij of zij op een zo optimaal niveau kan functioneren in een zo normaal mogelijk kader.
De handicaps worden als zodanig geaccepteerd maar bepalen zo weinig mogelijk het functioneren van de patiënt. Wilken en Den Hollander (1999) hanteren de term ‘psychosociale rehabilitatie, een begrip waaronder verschillende visies en werkwijzen schuilgaan die gemeenschappelijk hebben dat zij zich richten op de verbetering van de leefomstandigheden van psychosociaal kwetsbare mensen en de bevordering van hun maatschappelijke participatie.
De meeste auteurs benadrukken in hun beschrijving van “rehabilitatie” de ondersteuning van de psychiatrische patiënt om hem, ondanks zijn beperkingen, toch zo optimaal mogelijk te laten functioneren binnen een maatschappelijk normale context33.
In de Angelsaksische landen is de term ‘rehabilitatie’ ingeburgerd in heel wat domeinen in de gezondheidszorg en de zorg voor gehandicapten.
Wanneer het gaat over de rehabilitatie van mensen met ernstige en langdurige psychiatrische problemen is volgens Bennett de dynamische wisselwerking tussen patiënt en zijn omgeving een grotere uitdaging. In beschut wonen is deze wisselwerking precies het hoofdthema.
Wilken en Den Hollander (1999) spreken in dit verband over het ‘samenkomen van verschillende stromingen die samen een zekere kracht beginnen te krijgen’. Het is dan ook meer aangewezen om rehabilitatie te zien als een omvattend en bruikbaar concept voor de zorg voor mensen met ernstige en langdurige psychiatrische problemen.
Bekijk de principes van psychiatrische rehabilitatie
